හනේ දෙයියනේ එහෙම කාලයක්...... මඳ සිනාවකින් මුව සරසාගෙන අත්තම්මා කුස්සියේ එහෙට මෙහෙට යමින් හොද්දට අඩුමකුඩුම එක් කරයි. ඇගේ ඉවිල්ල එකම රහකි. අපි ඒ රහ හොද්දකින් අරගනු බොරුවකි.
ලෝක යුද්දෙ කාලෙ, කෑම හිඟයක් ආවා. අපේ ගෙදර තිබුණා හාල් මිටියකුයි, මුං ඇට මිටියකුයි, කව්පි මිටියකුයි. අපේ තාත්තා හැම එකෙන්ම හුණ්ඩුව ගානේ සේරෝම ගමේ මිනිස්සුන්ට බෙදා දුන්නා. ඉතින් අපට කෑම නැතිවුණා. මන් හුඟ පාරක් කන්ඩ නැතිව කලන්තෙ දාල වැටිලා තියනවා. අපේ තාත්තා කුරුම්බා ලොඳයි, කුරුම්බා වතුරයි හාමු කරලා අපට කවනවා. ඒ කාලෙ තිබුණා 'තුන් අවුරුදු' කියලා කොස් ජාතියක්. ඒ කොස් ගස් පීදෙන්නෙ අවුරුදු තුනකින්. අපි ඒ කොස් කනවා. තව ආවා බජිරි කියලා ජාතියකුයි කොම්බු කියලා එහෙකුයි. ඒ සේරම ආවෙ හාල් වෙනුවට කන්ඩ. ඒත් කොච්චර කෙටුවත් ඒවායේ පොත්ත යන්නෙ නෑ.
(Photo credit: http://lankapura.com/)
කෑම හිඟයක් විතරක් නෙවෙයි, ඒ කාලෙ රෙදි හිඟේකුත් ආවා. තම්බි මුදලාලිලා තමයි රෙදි ගේන්නෙ. ඒ කාලේ හොඳෝම රෙදි 'චන්දරප්පට සරොං', 'චන්දරප්පට කම්බා' එහෙම තමයි. මගුල් ගෙවල් වලට යද්දි සල්ලිබාගෙ තියන අය එව්වා තමයි අඳින්නෙ. කම්බා කෑලි කියලා සත හයට විකුණුවා දියට අඳින්න ගන්න රෙදි. කාට වුණත් පුතේ ඒ කාලෙ ඇඳුං කෑලි දෙක තුනකට වඩා තිබුණේ නැහැ. සල්ලි බාගෙ තිබුණ අයත්, නැති අයත් ගමනකට අඳින්න ඇඳුමකුයි ගෙදරට අඳින්න ඇඳුමක්කුයි තියා ගත්තා මිසක මේ අද කාලෙ වගේ මහ ගොඩක් ඇඳුම් ගොඩ ගහගත්තෙ නෑ.
අපේ ටල් අම්මත් රසට බත් උයනවා , හැබැයි බෙදන්නේ හොටු චීතයෙන් පිහදාල
ReplyDelete