අත්තම්මාගේ රස කතා - කාබෙරියන් දැකීම

පාන්දර හතරේ කණිසමට අවදි වෙන අත්තම්මා මල්ලීට බත් ගෙඩියක් බඳින්නට හොදි මාළු උයයි. මාළු තුනක්වත් බතට නොතිබ්බෝතින් එදාට අත්තම්මාගේ හිතට හොඳ මදිය. අපි පැය ගාණකට උයන ටික ඕ පැය බාගෙකින් පමණ උයා අහවර කරයි. සමහරදාක ඈ උයන්නේ දර ලිපේ ය.අම්මාගේ ගෝරියෙන් බේරෙන්නට බැරිකමට ඈ දැන් වැඩිපුර උයන්නේ ගෑස් ලිපේය. ගෙදර කවුරුකවුරුත් නිදා සිටින අල්ලපනල්ලේ පහළ මඩුවෙන් දර අදින්නට යාම නිසා අම්මා අත්තම්මා සමග ගෝරි අල්ලන්නීය. එදාට ගෙදර ලෝක යුද්ධෙකටත් හපන්ය. 

පාන්දර නිදිමරගාතේ අපි නැගිටගන්නා විට අත්තම්මා උදේට උයා මල්ලීව ද පිටත් කර හමාරය. කුස්සිය අතුගානා ගමන් ඕ අපට තේ හදයි. උදේට කිරි බොන්න හොඳ නෑ අත්තම්මේ'යි කීවද ඇගේ පදමට රහ කහට කිරි කෝප්පයෙන් බේරීම බොරුය. හාන්සි පුටුවට වැටී කබ කඩන ඩිංගට ඕ කිරි කෝප්පය අපේ අතේ තබයි. උඹලා බඩ පිරෙන්න බත් කනටකොට තමා මගේ බඩ පිරෙන්නෙ, අත්තම්මා කියයි. හදිස්සියකටවත් ගෙදර කාටවත් ඩයට් කිරීම උගහටය. අනේ උඹේ කෑම පාලනේ, ගිහින් අන්න කොච්චි එක්ක කරෝල තෙල් දාලා සම්බෝලයක් අඹරලා ඇති බෙදාගෙන කාපන්, ඇය කියයි. කනකම්ම අත්තම්මාගෙන් බේරිල්ලක් නැතිය.  අත්තම්මාගේ රහේ බැරි කරෝල බැදුම එක්ක බත් පිඟන් දෙක තුනක් ඇඹරීම අපට ද මහ කාරියක නොවේය. 

යුද්දෙ කාලෙ පුතේ සුද්දො ලංකාවට අරං ආවා කාබෙරි කියලා ජාතියක්, අපි බත් ගිලින අතරේ ඇය කියයි. බුදු අප්පේ උංගේ විසාල. අඩි හතකට වැඩි මිසක් අඩු නෑ මයෙ හිතේ. උංගේ තියෙන්නෙ බරි තොල්. කටවල් කන් ලඟටම දිගයි. උංගෙ තොල් මේං මේ කොස්සෙ මිට විතර ඇති මහතයි. එව්වා උන්ගේ නිකටවල ගෑවෙනවා. ඒ විතරක්යැ, උංගෙ කළු! කළුම කළුයි. මිනිස්සු කියනවා උන්ගෙන් සමහරක් මිනී කනවාය කියලා. 

ඒ කාලෙ මයෙ වයස අවුරුදු දොළහක් විතර වෙන්ට ඇති. මායි අපේ අක්කයි අම්මයි එක්ක මං යනවා ගෙවල් අහ තිවුණ ඇලකට. ඒ කාලේ වතුර හිඟයක් නිසා ඇලේ ලිං වගේ වළවල් හාරලා තිවුණා ගම්මුන්ට නාන්ට. ඉතිං ඕං මාත් රෙදි කෑල්ලකුත් ඇඟේ ඔතාගෙන නානවා. අම්මයි අක්කයිත් නානවා. මට ඉතිං වටපිටාව ගැනත් එහෙමයි කියලා වගක් නෑනේ. මෙන්න බොලේ එක පාරටම අපෙ අක්කයි අම්මයි ඇලෙන් ගොඩට පැනලා පණ යන්ට වගේ දුවන්වා. මට හිතාගන්න බැරිවුණා මොකද වෙන්නෙ කියලා. මේ අම්මණ්ඩිලා දෙන්නාම රෙදිත් උස්සාගෙන දුවලා ගිහිල්ලා ඒ අහල තිවුණ හබරල ගාලක් අස්සට ගාල් වුණා. මොකෝ වෙන්නෙ කියලා හිතා ගන්න බැරිව උන්නු මට ඇල කණ්ඩියට ඉහළින් සර සර සද්දයක් ඇහුණා. බාගෙට නාගෙන පොල් කට්ටක් ද සෙම්බුවක්ද කොහේද අතේ තියාගෙන රෙදි කඩමල්ලක් ඇඳගෙන හිටපු මං හැරිලා බැලුවා මොකද්දෑ මේ සද්දෙ කියල. ඇත්තමයි පුතේ අල කණ්ඩිය දිහා බලපු හැටියෙ මගේ සරුවාංගෙම සීතල වෙලා ගියා. 

කළුම කළු විසාල කාබෙරියෝ තුන් දෙනෙක් ඇල කණ්ඩිය උඩට වෙලා මගේ දිහාව බලාගෙන ඉන්නවා. උංව දැක්ක හැටියේ මට දුවාගන්ටවත් සිහිපතක් තිවුණේ නෑ. කාබෙරියෝ තුන්දෙනාම අඟුරු කළුයි. සද්දන්තයි. ඒ මදිවට මැද හිටිය එකාගේ කටට අලි තඩි ඉබ්බෙක් දාලා. එහෙම කටට ඉබ්බො දාන්නෙ මිනී කන කාබෙරියො කියලා මං අහලා තිබුණා. මාව දාල දුවපු අම්මණ්ඩිලා දෙන්නාත් හබරල ගාලෙ ගුලි ගැහිලා බලාගෙන ඉන්නවා වෙව්ල වෙව්ල. මං හිටියා හිටි පයම හැලහොල්මනක් නැතුව. මට හරි බය හිතුණා උන් මාව අල්ලගනීය කියලා. මං දිහාවෙ බලාගෙනම උං ඇල කන්ඩියෙන් පහළට බැස්සා. එහා පැත්තෙ හිටිය කාබෙරියා මැද හිටිය කටේ ඉබ්බා දාලා තිබුණු කාබෙරියාට මොකද්දෝ කිව්වා. ඊට පස්සෙ උන් තුන්දෙනාම හෙමීට එහා ඇල කණ්ඩියට නැගලා ඇල ඉහළට ඇවිදගෙන ගියා. ඒ කාලෙ ඔය මාලඹේ දිහාවෙ තිබුණලු කාබෙරියෝ ගෙනහල්ලා රඳෝලා තියන කඳවුර වගේ එකක්. එකත් එකටම අර කාබෙරි තුන්දෙනා ඒකෙන් පැනලා යනවා. ඇල ඉහෙන් කාබෙරියො තුන්දෙනා පේන්නෙ නැතුව ගියාටත් පස්සෙ තමයි අර හබරල ගාලේ හැංගිලා හිටි අම්මණ්ඩිලා දෙන්නා එළියට ආවෙ ඔන්න.එදා උන් පැනලා යන ගමන් නොවෙන්ට උන් ඉන්තේරුවෙන්ම මාව කාලා දාලා, අත්තම්මා කියන්නේ සිනාසෙන ගමන්ය.