Sunday, November 14, 2021

විද්‍යා ප්‍රබන්ධ | කාල | 04 කොටස | අමාලි අනුපමා මල්ලවආරච්චි | දිනමිණ ද්වාර


 


*පැන්ඩෙමික ආවේශයෙන් ලියවුණු හෝබෝ ටික්කාගේ අලුත්ම විද්‍යා ප්‍රබන්ධය "කාල"

තාරා විස්මයෙන් දෙබැම ඉහළට එසැවූවාය. “මට නම් හිතෙන්නෙ මෙච්චර කාලයක් ඔයා ඉඳලා තියෙන්නෙ ශිශිරතාරක නින්දක. මෙයාව දන්නෙ නැද්ද? මෙයා තමයි සුපිරි විද්‍යාඥ බ්‍රයන් කොරෙයා. දශක ගානක් තිස්සේ ඌරන්ගෙන්, වවුලන්ගෙන් බෝවෙන කොරෝනා වයිරස්වලට ස්ථීර ඖෂධයක් හොයා ගත්තු කෙනා.”

“ඉතින්?”

“ඉතින් එයා අන්තිමේදී අපට හෙම්බිරිස්සාවක්වත් හැදෙන එක සම්පූර්ණයෙන්ම නතර වෙන විදිහේ වැක්සීන් එකක් හැදුවා.... එයා බොහොම සංතෝශයෙන් මේ වැක්සීන් එක ලෝකයටම නොමිලේ බෙදා දෙන්නත් කැමැත්ත දුන්නා. වැක්සීන් එකේ අතුරුපල එන්න පටන් ගත්තෙ අවුරුදු අටක් දහයක් ගියාට පස්සෙ...”

“ඒ කියන්නෙ?” කාල හූමිටි අතරින් ඇසුවේය.

“ඒ වැක්සීන් එක නිසා හෙම්බිරිස්සාවක්වත් නොහැදුණු සමහර මිනිස්සු අන්තිමට අමුතු විදිහේ රෝගයකින් මැරෙන්න පටන් ගත්තා. සමහරු කියන විදිහට නම් වැක්සීන් එකට ඒ මිනිස්සුන්ගෙ ශරීර ඇතුළෙන්ම ප්‍රතිරෝධයක් නිර්මාණය වුණාලු. ඒ ප්‍රතිරෝධයෙන් එකපාරම එයාලගෙ පෙණහලු අක්‍රීය වෙලා ගල් ගැහෙනවාලු.”

“ඊට පස්සෙ?” කාල විමසුවේ තාරාගේ හැකුළුණු දෙබැම නොතකා හරිමිනි.

“ඊට පස්සෙ මේ අය සොම්බි වුණාලු. මුලින් මුලින් රටවල් හුඟක් මේ සොම්බි ලෙඩ්ඩු හැංගුවා. ලෝක සෞඛ්‍ය සංවිධානෙන් අපට අනතුරු ඇඟවීම එනකොට අපි ප්‍රමාද වැඩියි... මං දන්නෑ ඇයි මං ඔයාට මේ කතාව කියන්නෙ කියලා.... මෙහේ ඉන්න ඕනෙම පොඩි ළමයෙක් වුණත් ඔය කතාව දන්නවා.”

“ඔහ්... සමහර වෙලාවට මගේ මතකය ටිකක් අවුල් යනවා...” කාල ඉක්මනින්ම බොරුවක් ගෙතුවේය. “ඔයා මේ මනුස්සයා දිහා රවාගෙන බලපු විදිහට මං බය වුණා. මං හිතුවෙ ඔයා අඳුනන කෙනෙක් කියලයි.”

තාරා ඇගේ කුණාටු වැනි අළු පැහැති ඇස්වලින් කාලට එරෙව්වාය. “මම? මං ඒ මිනිහව අඳුනන්නෙ නෑ. මට එයාව අඳුන ගන්න ඇති වුවමනාවකුත් නෑ.”

තාරා එසේ කියාගෙනම මාකට්ටුවේ කෙළවර පිහිටි රාක්ක වෙත සීරුවට ගමන් කළාය.

තරුණිය තමා සමඟ කේන්ති ගත්තේ මන්දැයි කාලට තේරුම් ගැනීමට අපහසු විය. ගැටලුව වූයේ ඒ මොහොත වන විට කාල හට හරියට තේරුම් ගත නොහැකි සිද්ධි ගණනාවක් ඔහු වටා සිදු වෙමින් පැවතීමයි. සඟරාවේ හුන් සුපිරි විද්‍යාඥ බ්‍රයන් කොරෙයා දීප්තිමත් ඥානාන්විත දෑසින් කාල දෙස උපේක්ෂා සහගතව බලා සිටියේය. සියතෙහි වූ සඟරාව බිමට විසි කළ කාල එවැනි සඟරා දුසිම් කිහිපයක්ම පාගාගෙන මාකට්ටුවේ වම් බිත්තියට සවි කර තිබූ හුරුබුහුටි දොර ඉදිරියෙහි සිට ගත්තේය. රතු පැහැය පින්තාරු කළ ඒ හදිසි පිටවුම් දොර ලෝහ සහ දැල්වලින් නිමවී තිබිණි. හාත්පස වූ නිහැඬියාව වේගයෙන් පැතිරෙන ගන්ධයක් සේ අවකාශය යටත් කරගෙන තිබිණි. එහි වූයේ කෘත්‍රිම බවකි. ඉටි කොළයකින් තම මුහුණ ඔතනවා වැනි හැඟීමකින් කාල පෙළෙන්නට වූයේය. හුස්ම හිරවෙන්නට මත්තෙන් ගොඩනැගිල්ලෙන් පිටතට පැමිණීමට ඔහුට වුවමනා විය.

“තාරා.... අපි දැන් මේක ඇතුළේ හිටියා ඇති. අපි යමු.” කාල කීවේය. සිය කටහඬ ශාලාවේ හාත්පස දෝංකාර දෙනු හේ අසා සිටියේය. නමුත් තාරාගෙන් පිළිතුරක් ලැබුණේ නැත.

“තාරා?” එකවරම කාලගේ සකල ඉන්ද්‍රීන්ම ක්ෂණික උත්තේජනයකින් ක්‍රියාත්මක වන්නට ගත්තේය. ඉන් ඔහුගේ හුස්ම ද උගුර ද සිර වී ගෙන ආ සෙයකි. “තාරා! තාරා!” කාල පහත් හඬින් කතා කළේ ඉවෙන් මෙනි. එහෙත් කිසිවෙකුත් ඔහුට පිළිතුරු දුන්නේ නැත. කාල වහා මොබයිලයේ විදුලි ආලෝකය තාරා හුන් දෙසට එල්ල කළේය. අඳුර අතරින් කාලට දකිනට ලැබුණේ තුනී සුදු කඩදාසියක් තරම් සුදුමැලි වී ගිය තාරාගේ මුහුණයි. ඕ හුන් තැනම නොසෙල්වී සිටියාය. ඇගේ දෑස්, ලොඳවලින් පිටතට පනින්න තරම් විශාල වී ගොස්ය. ඈ කිටි කිටි ගා වෙව්ලන හඬෙහි තරංග සිය පිටකොන්ද ඔස්සේ ඉහළ නැඟෙන බවක් කාලට දැනුණි. තාරාගේ සුන්දර අළු පැහැති දෑස් සන්ත්‍රාසයෙන් ඇලළී ගොස්ය.

කාල තාරාගේ උරහිසින් එපිට බැලුවේය. දුසිමක් පමණ සොම්බීන් තාරා පසුපසින් නැඟී සිටියෝය. උන්ගේ ආත්ම රහිත දෑස් තාරා වෙත යොමු වී තිබිණි. උන්ගෙන් පිට වුණු කුණු මස් ගඳ කාලගේ නාසා පුටු අතරින් ගොස් උගුරේ සිර විය. සොම්බින් ගෙන් ඉතා පහත්, කනට ඇසෙන නෑසෙන තරමේ කෙඳරිලි ගෙරවුමක් නැගුණි. එකෙකු හෝ දෙදෙනකු තාරා වෙතින් දෑස් ඉවතට ගෙන කාල දෙස බලන්නට වූහ. කහ සහ කොළ ගැහුණු ඉදිමුණු මුහුණක් සහිත සොම්බියකුත්, මූණෙන් පදාසයක්ම ගැලවී එල්ලෙමින් තිබූ සොම්බියකුත් තාරාගේ ගෙල දෙපසට ඉව අල්ලමින් සිටියහ. උන් හෘදය ස්පන්දනයටත්, රුධිර නාල ඔස්සේ ලේ ගමන් කරනවාටත් සංවේදී බවක් පෙනිණි. තාරාගේ හුස්ම ‘කීස් කීස්’ කියා නිහඬියාව අතරින් නැඟී ආයේය.

‘මේකි අපේ... මේකි අපේ....’ සොම්බි මුහුණුවලින් පිළිබිඹු විය.

“තාරා...” කාල මිමිණුවේය.

“කාල....” තාරා අවසානයේදී කතා කළාය. “ඔයා පොරොන්දු වුණා....”

කාලගේ මුහුණ ඔස්සේ දහදිය මුගුරු කඩා වැටෙන්නට විය. හේ වෙව්ලන සුරතින් කබා සාක්කුවේ බහාලූ රිවෝල්වරය ගත්තේය.

“කාල...ඔයා පොරොන්දු වුණා... ඔයා පොරොන්දු වුණා..” තාරාගේ ස්වරය එන්න එන්නම දුබලය. කාලගේ මනස සම්පූර්ණයෙන්ම අක්‍රීය වී ගොස් තිබිණි. හේ රිවොල්වරය තාරා දෙසට එල්ල කළේය. දෑත් නොසෙල්වී තබා ගන්නට කාල යත්න දැරූවේය.

තමා කෙලෙස මේ තරුණියට වෙඩි තබන්නට දැයි කාල කල්පනා කළේය. “මේක අසාධාරණ ඉල්ලීමක් තාරා.... ඔයා හදන්නෙ මාව මිනීමරුවෙක් කරන්න... මට කවදාවත් මේ මොහොත මගේ ඔළුවෙන් අයින් කරන්න බැරි වේවි...”

“බලාගෙන ඉන්න එපා කාල... ඇස් දෙක පියාගෙන මේක ඉවරයක් කරලා දාන්න. මට මුං වගේ ජීවත් වෙන්න බෑ...ප්ලීස්..” තාරාගේ දෙනෙතින් කඳුළු කඩා වැටෙමින් තිබුණ ද ඇගේ ස්වරය ස්ථීරය.

තාරා ගැස්සුණාය. ඇගේ පළමු සෙලවීමේදීම සොම්බීන් ඈ වෙත කඩා පිනූයේ තාරාගේ විලාපයෙන් ගොඩනැගිල්ල හෙල්ලී ගියේය.

“වෙඩි තියපන් මිනිහෝ!” ඈ විලාප දුන්නාය. තාරාගේ දෙකකුලෙන් අල්ලා ගත් සොම්බීන් ඇයව ගොඩනැගිල්ලේ අඳුර වෙත ඇදගෙන යන දෙස කාල බලා සිටියේය. රිවෝල්වරයේ කොකා ගැස්සීමට කාල හට ආත්ම ශක්තියක් නොවීය. තාරා අතුරුදන් වූ ඉසව්ව පුරුදු පරිදි නිසොල්මන් විය.

“දුවපන්... ඊළඟට උන් එන්නෙ උඹව අල්ලගන්න... දුවපන්...” සිහිනයෙන් මෙන් කාලට ඇසුණේ තමාගේ ඇතුළාන්ත කටහඬ නොව මම්මාගේ කෝප මිශ්‍රිත ස්වරයයි. ගල් ගැසී තිබූ මාංස පේශීන් ද හිඳී ගොස් තිබූ ඇඩ්‍රිනලීන් ද කම්පනය වූ ස්නායු ද වේල්ලක් බිඳ නැගෙන ජල කදම්බයක් සේ ක්‍රියාකාරී වූයේ මම්මාගේ හඬටය. තමා වෙත එන සොම්බීන් දෙසට අසල වූ රාක්කයක් පෙරළූ කාල රතු පැහැ හදිසි පිටවීමේ දොර තුළින් පැන එහි අගුළු ලූවේය. දරාගත නොහැකි කම්පනයෙන් ඇති වූ ක්ලාන්ත බව මඟහැර ගැනීමට කාල මඳක් දොරට හේත්තු වී හති හැලුවේය. ඉහළට දිවෙන පඩිපෙළ, රතු බල්බවල ආලෝකයෙන් දිලිසුණි. කාල වරකට පඩි තුන බැගින් පඩිපෙළ ඔස්සේ ඉහළට නැංගේය. පඩිපෙළ දිවුණේ රිදී පැහැ ආලෝකයක් වැටුණු වීදුරු දොරක් වෙතය. මුහුණේ ද කටේ ද පැටළුණු මකුළු දැලක් කේන්තියෙන් පිස දමූ කාල වීදුරු දොරෙන් ඊළඟ මාලයට පිවිසියේය.

 

මතු සම්බන්ධයි

 

අමාලි අනුපමා මල්ලවආරච්චි



Sunday, November 7, 2021

විද්‍යා ප්‍රබන්ධ | කාල | 03 කොටස | අමාලි අනුපමා මල්ලවආරච්චි | දිනමිණ ද්වාර

 පැන්ඩෙමික ආවේශයෙන් ලියවුණු හෝබෝ ටික්කාගේ අලුත්ම විද්‍යා ප්‍රබන්ධය "කාල" 


 

කාල කිසිවක් නොකියා තරුණිය පසුපස ගමන් කළේය. මේ කිසි ලෙසකත් චීන-ලන්තෑරුම් වීදිය නොවන වග කාලට විශ්වාසය. කොටින්ම කිවහොත් මේ සීරෝ 100 ප්‍රදේශය ද විය නොහැකිය.

“මං තාරා...” තරුණිය හදිසියේ මතක් වූවා මෙන් කාල වෙත සුරත පෑවාය. “මාව බේරගත්තට ස්තූතියි.”

තමා පෙරළා දිය යුතු පිළිතුර කුමක් දැයි සිතාගත නුහුනු කාල බෙල්ල කසමින් හිස වැනුවේය.

“මං.... මං කාල.”

“මේ එළියට මට කල්පනා වුණේ. ඔයාව කොහේදි හරි දැකලා තියෙනවා වගේ මතකයක් තියෙනවා...” තාරා දෑස් හීන් කරමින් කාල දෙස බැලුවාය.

“මාව....” කාල මිමිණුවේය. සිය මිතුරන් දැන් තමාට හොඳ හැටියට දෙහි කපනවා ඇත. සමහර විට කවුරුන් හෝ තමාව අසමින් මම්මාට දුරකතන ඇමතුමක් දී තිබෙන්න පුළුවන.

“අහ්හ්... බෑන්ඩ් එකක්...ඉන්න බලන්න...අර මොකද්ද....” තරුණිය නිකට කැසුවාය.

“කර්ණ?” කාල කිව්වේ අවිශ්වාසයෙනි. තවමත් ඉතා පොඩියට කරගෙන යන හෙවි-මෙට්ල් සංගීත කණ්ඩායම මෙවැනි තරුණියන් අතර ජනප්‍රිය බව හිතලුවකි.

“අන්න හරි! කර්ණ! එතකොට කර්ණ එකේ කාල ඔයාද? දන්නවද, මගේ ඥාති සහෝදරයෙක් ඒ බෑන්ඩ් එකට වහ වැටිලා හිටියා. මට එයාගෙ පෝස්ටර් එකතුව හැම වෙලාවෙම පෙන්නනවා. ඒකයි මට එහෙනම් ඔයාව....” කෙළවරින් ඉහළට එසැවුණු තරුණියගේ මුව හදිසියේම කඩා වැටුණි. “ඒත්…… ඒත් ඒ පින්තූරවල ඔයා ඔයිට වඩා වැඩිමල් පෙනුමයිනෙ!”

“මං....මං... හිතන්නේ ඔයාට පැටලිලා.” කාල ඉක්මනින් කියා දැමුවේය.

“හ්ම්....” ඔවුන් ගමන් කරමින් තිබූ වීදියේ අත්හැර දමන ලද සුපර් මාර්කට් එකක් තාරාගේ අවධානය කාල වෙතින් ඉවතට ඇද ගැනීමට සමර්ථ විය. “අන්න...අපි යමු බලන්න කන්න දෙයක් තියේවිද කියලා... එහෙම වුණොත් අපට කොහේ හරි ටික දවසක් හැංගිලා ඉන්න පුළුවන්. උන් එළි බහින්නෙත් කෑම හොයාගෙන, අපි එළි බහින්නෙත් කෑම හොයාගෙන.”

කාල නිහඬවම තාරා පසුපස ඇදුණේය. ඇය තමාට වඩා උද්ගත වී ඇති තත්ත්වය පිළිබඳ අවබෝධයක් තිබිණි. ඕ සොම්බින්ගේ දුර්වලතා දන්නීය. මෙහි මුල මැද අග ගලපා ගන්නා තෙක් තමා තාරා සමඟ රැඳිය යුතු බව කාල තීරණය කර තිබිණි. එතෙක් කාලයක් මම්මාට නිවසෙහි ආරක්ෂාකාරීව විසිය හැකිය. කාලට හැර ඕ අන් කිසිවකුට නිවෙසේ දොර විවෘත නොකළ අතර, ග්‍රෑන්ඩ් ඉටර්නල්හි සිය වැනි තට්ටුව ආක්‍රමණය කිරීම සොම්බින්ට ද කම්මැලි හිතෙන කටයුත්තක් වනු නිසැකය.

සුපර් මාකට්ටුව අඳුරේ ගිලී ගොස්ය.

තැනින් තැන වූ සූර්යය බල ආලෝක පහන්වල මන්දාලෝකයෙන් එහි වූ බඩු රාක්ක පෙනුණේ හිස් වීථි ලෙසටය. තාරාගේ අළු පැහැති කුණාටු වැනි දෑසත්, නිකටෙහි වූ උපන් ලපයත්, කෙටි අක්බඹරු කෙසුත් ඇගේ අනන්‍යතාව ඔප් නැංවූයේය. ඕ බඳ පටියේ රඳවා තිබූ විදුලි පන්දමක් ද රිවෝල්වරයක් ද පිටතට ඇද ගත්තාය.

“ආ...මේක ගන්න.” තාරා කීවේ ඇගේ අතෙහි වූ රිවෝල්වරය කාල වෙත විසි කරමිනි.

“ඒත් අර වෙලාවෙ ඇයි ඔයා රිවොල්වර් එක පාවිච්චි නොකළෙ?” කාලට ඇසුණේ ඉබේටමය. ඔහු රයිෆලය අල්ලාගෙන අත්ල මත තබා සමබරතාව පිරික්සා බැලුවේය.

“කී දෙනෙකුට කියලා ඕකෙන් වෙඩි තියන්න ද කාල? මට ඉතිරි වෙලා තියෙන්නෙ බුලට් එකක් විතරයි. මං ඕක තියාගෙන ඉන්නෙ ඒකට නෙමෙයි...” විදුලි පන්දම මාකට්ටුවේ ඈත කෙළවරට එල්ල කල තාරා තවමත් මංකොල්ල කෑමට බඳුන් නොවූ භාණ්ඩ ඇත්දැයි පිරික්සා බැලුවාය.

“එහෙනම්?”

“මාව සොම්බින්ට අහුවුණොත් මං උන්ගෙ එකෙක් වෙන්න කලින් වෙඩි තියාගෙන මැරෙන්න...” තාරා මඳකට දෑස් කාල වෙත රැඳෙව්වාය. ඈ සුන්දරය, තමා ඈ සිප ගත යුතුය, මෙය තමාගේ ඇයගේ පළමු සහ අවසාන සිප ගැනීම වනු ඇත, කාලට සිතුණි. තාරාගේ මුහුණ භයංකාර ලෙස කාලගේ මුහුණට ළංව තිබිණි. නමුත් තාරා නිහඬතාව බින්ඳාය.

“මට ඒක කරන්න බෑ...” ඕ මිමිණුවාය. මන්දාලෝකයේ වුව ද කන් රත් වී මුහුණ රත් පැහැයක් ගනු කාලට දැනුණි. “මං...මං ඔයාට බල කළේ නැහැ....ඒක නිකම්ම...මං හිතන්නේ...” කාල ගොත ගැසුවේය.

“නැහැ! නැහැ!” තාරා හිස මඳක් ඇල කර සිනාසුණාය. “මං කිව්වෙ හාද්ද ගැන නෙමෙයි. මං කිව්වෙ වෙඩි තියා ගන්න එක ගැන...”

කාලට සැනසුම් සුසුමක් හෙළුණේ ඉබේටමය.

“මට බෑ මගේම ඔළුවට වෙඩි තියාගන්න. මං ඒ වගේ බයගුල්ලෙක්. මේ ඔක්කොම දේවල් නොපිට පෙරළෙන්න පටන් ගත්තු දවසේ මම උත්සාහ කළා. ඒත් මට කොකා ඇදගන්න තරම් ආත්ම ශක්තියක් තිබ්බෙ නෑ. මං ඔයාට රිවෝල්වර් එක දුන්නෙ ඒකයි. මට පොරොන්දු වෙන්න...” තාරා කුඩා අත්ල කාල වෙත පෑවේය.

“මං...මං... මොකද්ද පොරොන්දු වෙන්න...” තමා අද දිනයේ වැඩි හරියක් ගොතගසමින් සිටි බව කාල තමාටම කියා ගත්තේය.

“මට පොරොන්දු වෙන්න සොම්බින්ට මාව අහු වුණොත් ඔයා මට වෙඩි තියලා දානවා කියලා... ඔළුවටම.” ඇගේ ස්වරය අයිස් මෙන් හැඟීම් විරහිත වූයේය.

කාලට තාරාට පෙරළා පිළිතුරක් දීමට අවැසි වුව ද එයට ඉඩක් නොතබමින් තාරා ඉවත හැරුණාය. ‘සරස්’ කියා නැඟුණු හඬකින් කාල මොහොතකට අප්‍රාණික විය. නමුත් ඒ කිසිවක් තාරාගේ දෙපාවල ගැටෙන හඬකි. පහතට නැඹුරු වූ තාරා ඇගේ පය ගැටුණු සඟරාවක් අහුලා ගත්තාය.

“මේං ඉන්නවා මේ විනාසෙට මුල...” ඈ විදුලි පහනේ ආලෝකය සඟරාවේ මුල් කවරය වෙත එල්ල කරමින් කීවාය.

හැකිළී ගිය තරුණියගේ මුහුණ දෙස බලමින් කාල යළි මැගසීන මුල් කවරයේ හුන් මිනිසා දෙස බැලීය. ඔහුට වූයේ කෙට්ටු සුදුමැලි පෙනුමකි. තරුණියගේ මුහුණෙහි ගැවසෙමින් තිබූ කේන්තිය සුළුපටු බවක් පෙනෙන්නට තිබුණේ නැත. ඇය ඒ දෙස බලා සිටියේ ඇගේ පරම පෞද්ගලික සතුරා දෙස බලා සිටින්නාක් බඳුවය.

“කවුද මේ?”

 

 

මතු සම්බන්ධයි

 

අමාලි අනුපමා මල්ලවආරච්චි