පෙනිලෝපි

පමා වී මුණ ගැසුණු රෝමියෝ ඒදන් උයනේ තද කොළ පැහැති පාසි වැවුණු තහනම් ගසට තද කරගෙන සිප ගත්තා පෙනිලෝපිව, ඔව් ඒ ආදරබර, භක්තිමත් ප්‍රියාවිය ඔඩිසියස්ගේ.

 කිසිවකුටත් දුනු දිය ඇදිය නොහී වූ යවන රට ඔඩිසියස්ගේ රණ දුන්න සේ නොනැවුණු පෙනිලෝපිගේ හදවත පමා වී මුණ ගැසුණු රෝමියෝ ලඟ ගැහෙන්නට වූ හඬ මකා දමන්නැයි ඈ කළ ඉල්ලීම නෑසුණා සේ සිටි හේරාට හොරෙන් සුකොමළ ඇෆ්‍රොඩයිටි සිහින් තත්සර විණා සංගීතයෙන් සඟවා තැබුවාට, ඒ වන විටද රෝමියෝ අවසන්ය හඳුනාගෙන ඒ පෞරාණික තහනම් ප්‍රේමයේ ලය ස්වරය.

ගිනි ගෙන දැවෙන දෑසින් ඕ සිය පපුව මත රෝමියෝගේ අත්ල තබා රවා බැලුවා ඔහු දෙස, නුඹට තිබුණෙ ජුලියට් එක්ක මියැදෙන්න, ඈ කිව්වා සිහින් ස්වරයෙන්. නමුත් ඇගේ ස්වරයෙහි වූ වෙවුලුම් ස්වරූපය, ඇස අග දියමන්තිය සේ දෘඩව රැඳි ඒ අකලංක කඳුළු කැටය නොසලා දිගු හුස්මක් ඇදගෙන සඟවා ගත් ඇගේ ශෝභාමත් අකාල ආලය නුරුස්නාවෙන් බලා පෙනිලෝපි වෙත, නුඹට තිබුණේ පොම්පෙයි නගරයට නේන්න, කියා හූල්ලා බලාගත්තා ඈත අළු පාට අහස දෙස.  

ඇගේ දිගු ඇඟිලි, රත් නිය එකින් එක ගෙන සිප ගනිමින්, ඇගේ ගෙල මත වේගයෙන් ස්පන්ධනය වූ නාඩිය මත සිය දබරැඟිල්ලක් තැබූ රෝමියෝ සෙමින් පහත් වී ඇගේ සවනට කීවා, පෙනිලෝපි නුඹ මගේ සුකුමාර ජුලියට් වාගෙමයි.

පමා වී පැමිණි රෝමියෝ සිය දෑතින්ම පෙනිලෝපිගේ සිහින් සෘජු ගෙල අල්වාගෙන තද කරගත්තා තහනම් ගසට, ඇගේ පය නොසෙල්වෙන සේ සර්පයා බැඳ දැමුවේය මහ පොළොවට. ඒදන් උයන නිහඬව බලා සිටියා, වැටුණේ නෑ එක මල් පෙත්තක්වත්, ඒ තරම් නිහඬ බවක, පමා වී පැමිණි රෝමියෝ පෙනිලෝපි අමතා මෙසේ කීවේය, මට නුඹව විඳින්නට දීපන් පෙනිලෝපි, නුඹ මගේ මිය ගිය රුසිරු ජුලියට් වාගෙමයි.

මට තිබුණේ ඇෆ්‍රොඩයිටිට අවමන් නොකරන්න, පමා වී පැමිණි රෝමියෝගේ කාල වර්ණ දෙනෙතට එබීගෙන පෙනිලෝපි සිතුවාය, නෑ මම පෙනිලෝපි, මම නුඹේ ජුලියට් නෙමෙයි. පීතෲ ඝාතනයේ රුහිරෙන් උපන් ඇෆ්‍රොඩයිටි නුඹ, මා බිඳ දැමූ හැටි හරි අපූරුයි , නුඹ චපල ආලයේ දෙවඟන! හෙලනාව මට නොකිව්වා නොවෙයි නුඹ ගැන, පැරීසවන් ලපටි කොළුවෙකු හා පැන යන්න, ට්‍රෝජානු යුද්ධය, මිය ගිය හෙක්තාර සහ මනුල, අහෝ ඇෆ්‍රොඩයිටි නුඹ මේ ආලය තරම්ම නපුරුයි. පමා වී පැමිණි රෝමියෝ සිය ගෙල මත සටහන් ලූ සරාගී චුම්බන විඳිමින් පෙනිලෝපි සිය නෙත් පියා ගත්තාය, ජුලියට් නුඹ මිය ගිය එක ගැන මට සතුටුයි, විදිලියක් සේ ඇගේ සිත මොහොතකට සිතුවා මතකයි. 

උඹේ ඔය දෑත් දමා මා ගෙල වට සිප ගනින් මම නෙත් පියාගෙන මගේ පෙම්බර ජුලියට්ගේ සුවද උණුසුම සොයන්නම්...පෙනිලෝපි නුඹ මගේම ජුලියට්, පමා වී පැමිණි රෝමියෝ ගිලී ඒ අසිරිමත් නිමේෂයේ මිමිණුවා සිහින සැබෑවක අතරමක්ං, ඔහුට ඇහුණේ නැහැ දුර ඈත වීදි කොනේ විසූවියස් ගිනි කන්ද වේදනාවෙන් පුපුරු ගසනු පෙනිලෝපිගේ හදවතට පෙනෙන මානයේ සිට.

පෙනිලෝපි මේ දැන්ම නුඹ පලා ගියහොත් යවන රට තවමත් ඔඩිසියස් ඇත බලාගෙන නුඹ වෙනුවෙන්, පමා වී පැමිණි නුඹේ ඔය රෝමියෝ තවමත් ආදරේ ජුලියට්ට, නුඹ ජුලියට් නොවෙයි, නුඹ අමතක කරන්නට එපා නුඹ පෙනිලෝපි බව. එහෙම කිව්වෙ හීනෙන් ආ ඇතීනා, යුධ උපක්‍රමයට අධිපති දෙවගන. ඔව්, ආදරේ කියන්නෙ යුද්ධයක් තමයි, තමන්ගෙ හදවත තුල කැකෑරෙන බොහෝ දෑ සමග.

ඇස් තුලට ගිලීගෙන ඉන්නකොට පෙනිලෝපි, පමා වී පැමිණි රෝමියෝගේ කඩවසම් මුහුණ විසූවියස් ගිනි කන්දෙන් පිටවූ දුම්‍ රොටු සේ අදුරුව ගොසින් එක් නිමේශයක නිකටින් අල්ලා බිම බලාගෙන සිටි පෙනිලෝපිගේ මුහුණ ඉහලට ඔසවා ඔහු ආවේගයෙන් කිව්වා, නුඹට බැරිද මගේ ජූලියට්ම වෙලා ඉන්න? උඹ පෙනිලෝපිව අමතක කර දමාපන්, ඈට වඩා නුඹට ජුලියට් කියන නම ගැලපෙනවා. එසේ කියා ඔහු පෙනිලෝපිව යළිත් තද කර තහනම් ගසට සිප ගත්තා ඇගේ දෙතොල්, ගෙල සහ කම්මුල්, මිරිකමින් ඇගේ පයෝධර. නුඹේ දෙතන් ජුලියට්ගේ වගේ ලපටි නැහැ, මම ඔබේ පියෝරු වලට කැමතියි පෙනිලෝපි, ඔහු සිය අතෝරක් නැති චුම්බන අතරතුර පෙනිලෝපිගේ කනට රහසින් කෙදිරුවා.

පොම්පෙයි කෑගසමින් දුව ආවා තහනම් උයනේ ගේට්ටුව අබියසට, රාගයෙන් උණුසුම්ව සිටින පෙම්වතුන් වූත් පෙම්වතුන් නොවූත් යුවල දැක කෑ ගැසුවා මහ හඩින්, ඔතැන රති කෙලිය පසෙක තබා දුවාපල්ලා අන්න විසූවියස් ගිනි අරන්! අහස වසා කළු දුම්! මහ පොළොව ගිල දමමින් ඇදෙනවා ලාවා තහනම් උයන දිහාවට. කෑ ගසා හමාර කරන්නත් මත්තෙන් පොම්පෙයි කිදා බැස්සා පොළෝ ගැබට, රත් පැහැ ගිනි ගෙන දැවෙන ලාවා පොම්පෙයි වීදී හරහා තහනම් පෙම්වතුන් සොයා පැමණ ඇත.

ජූලියට්, මගේ ජූලියට්! පමා වී පැමිණි රෝමියෝ උමතුවෙන් වැලපුණා.අනේ ඈ තල ඇට විසුරපු සුවද පාන් ගන්න විසූවියස් කන්ද පාමුල පෝරණුවට ගියා, ඔහු වෙව්ලමින් ඇද වැටුණා පොළොව මත.බඩගාගෙන හේ විසූවියස්  දෙසට පණුවකු සේ ඇදෙන්නට වුණා, නවතනු නොහැකිව ඔහුව උරහිසින් ඇල්ලූ කල පෙනිලෝපි, පලයන් ගෑණියේ කවුද උඹ, ඇහුවා ඔහු ලාවා තට්ටුව මත බඩගාමින්, ඉන්න මගේ ආදර ජූලියට් මම එනවා නුඹ සොයාගෙන.

අහස ගුගුරා වැහැපන් අනෝරා වැස්ස, පමා වී පැමිණි රෝමියෝ ලාවා ගිනි අගුරු මත දැවී හළු වී යන්නට මත්තෙන්, පෙනිලෝපි තහනම් ගසට බර වී යැදුවා මහ දෙවිදු සියුස්. ගලාපන් මහ මුහුද ගොඩ බිමට එට්නාවගේ දැවෙන උමතුව සනහාලමින්, ඕ යැදුවා පසීදන අධිපති මහ සයුරට. තහනම් ගහේ අත්තක වැසූ සුදු පැහැති පෙරෙයියා අත ඔඩිසියස් එවා තිබුණා තුණ්ඩු කෑල්ලක්. පාළු දූපතේ හිටපු කැලිප්සෝ හරි අසරණ කෙල්ල, උඹ වගේ ශක්තිමත් ගෑණියෙක් නෙවෙයි ඈ...ආයෙ තනි වෙන්න බෑලු ඈට ඒ දූපතේ.ඊයේ පටන් ඈ යවන රට අපේ මාලිගාවෙ නුඹේ කාමරේට එහා පැත්තෙ වහලා දාපු කාමරේට එක්කගෙන ආවා මම.මං දන්නවා මුකුත් අහිතක් හිතන්නෙ නැති බව නුඹ.ඉක්මනට ගෙදර එන්න, කුස්සි අම්මා නිවාඩු ගිහින්.උයාපිහා ගන්න කවුරුත් නෑ.ඔයා නැතිව මට හරි පාළුයි. පොම්පෙයි කොහොමත් කසාද බැදපු ගෑනියෙකුට තනියෙන් යන්න හොද තැනක් නෙමෙයි. මීට ඔබේ ආදරණීය ග්ලැඩියේටර් සැමියා, ඔඩිසියස්.