මාටිං අයියා සහ ඩයිනෝසරයා

කාලෙකින් ආයෙත් ආවා මේ පැත්තට. හෝබෝ ටික්කාගේ ජනප්‍රියම නළුවාත් අරගෙන තමයි ලැබුවා වූ අලුත් අවුරුද්ද කාටත් සුබ වේවා ජය වේවා කියලා ප්‍රාර්ථනා කරන්න ආවෙ. කොහොමින් කොහොම හරි ආයෙ සති තුනකට සැරයක්වත් පෝස්ටුවක් දාන්න උපරිම උත්සාහ කරන්නම්. කට්ටියගේ බොක් පැත්තෙ නාවට සමා අවසර.

අන්නක්කාට ලැජ්ජවක් ඇත්තේම නැත. එක වාරයක් මාටිං අයියාට ඩිස්කවරි චැනල් එක පෙන්නා අමාරුවේ වැටුණ සිද්ධියේ උණුසුම යන්නටත් පෙර එයා මාටිං අයියාට තවත් රසවත් මාතෘකාවක් ගැන කියාදෙන්නට තීරණය කරයි. ඒ ඩයිනෝසරයන් ගැනය. කනාට කිරේ සුද පෙන්නුවා සේ අන්නක්කාද මාටිං අයියාට ඩයිනෝසරයින් ගැන වගතුග කියන්නට වූයේ ඉර බැහැගෙන යන හවසක අහසට ඇරී තිබූ බාගෙට නිමවූ බිල්ඩිමක් උඩ සිටය. හාන්සිපුටුවක හරිබරි ගැසී සිටි මාටිං අයියාද අහසේ එහෙන් මෙහෙන් බැලුම් හෙලන තරු දිහා බලාගෙනම අන්නක්කාගේ කතන්දරයට ඇහුම්කන් දුන්නේය.

“මීට බොහෝම ඉස්සර කාලෙ, ඒ කියන්නෙ අපි ඉපදෙන්නටත් ගොඩාක් කාලෙකට කලින් මේ ලෝකෙ හිටියා ඩයිනෝසරයෝ කියලා සත්තු ජාතියක්.” අන්නක්කා කීවාය.  
“අපි හිටියෙ නැද්ද ඒ කාලෙ???” මාටිං අයියා විස්මය පල කරමින් විමසයි. “ඇයි ඒ?”
  “එහෙම තමයි. ඒ කාලෙ අපි වගේ අය ඉදලා නෑ.” 
  “එතකොට ඩයිනෝසරලා තනියමද හිටියේ?”  
“නෑ, නෑ එක එක ජාතියෙ ඩයිනෝසරයො හිටියා. විසාල අය. පොඩි අය. පියාඹන අය. පීනන අය.”
  “ඩයිනෝසරයන්ට පියාඹන්නත් පුළුවන්ද???” මාටිං අයියා පීරිසි කන් සොලවමින් අසයි. 
  “සමහර අයට පුළුවන්.”
 “ඇයි ඒ?”
  “එහෙම තමයි. සමහර අයට විතරයි තටු තිබුණේ.”
 “ඒ ඇයි?”
  “එහෙම තමයි. ඒ හැටි.”
  “හැටි?”

“ඔව් ඔව්. ඉන්නකො දැන් කතාව කියන්න.ඉතින් මේ ඩයිනෝසරයින්ගේ හිටියා මහ විසාල භයානක එකෙක්.”
  “ඌ කොච්චර ඉතර ලොකුද?”
  “ගොඩාක්.”
 “මෙච්චර විතරද?” මාටිං අයියා සිය අත් දෙක හැකිතාක් දෙපසට විහිදුවා පෙන්වමින් අසයි.

“නෑ, නෑ ඔයිට වඩා හුගාක් ලොකුයි.” අන්නක්කා හිස සොලවමින් කියයි. “එහෙනම් අච්චර ඉතර?” එහා බිත්තියේ වැටී තිබූ සිය සෙවනැල්ල පෙන්වා දෙමින් මාටිං අයියා යලිත් ප්‍රශ්න කරයි.”

“නෑ නෑ ඔයිටත් වැඩිය ලොකුයි. මේ බිල්ඩිම විතර ඇති.” 
  “මේ බිල්ඩිම විතර?”
  “ඔව්.ඔව්.උන් ඇවිදිනකොට පොලොව හෙලවෙනවා.”

“ඉතිං කෝ උන් දැන් නෑනෙ.”
 “උන් මැරුණා.”
“ඒ කොහොමද?”

“මෙහෙමයි. එක කාලෙක ආකාසේ ඉදලා මහ විසාල උල්කාපාත වැස්සක් වැස්ස.එව්වා පුපුරලා උන් මැරුණා.”
 “උල්කාපාත? ඒ මොනාද ඒ?”
“ආකාසේ ඉදන් එනවා ලොකූ ගල් කෑලි වගේ එව්වා.”
  “එව්වා ඩයිනෝසරයින්ට වඩා ලොකුයිද?”  
මොන හත්වලාමක් කරගත්තාදැයි කල්පනා කරමින් අන්නක්කා මාටිං අයියාගේ මේ ලවක් දෙවක් නැති ප්‍රශ්න කිරිල්ලට උත්තර බදී.
“ඔව්. එව්වා ඩයිනෝසරයින්ට වඩා ලොකුයි.”  
“ඒ කියන්නෙ මේ බිල්ඩිමටත් වඩා උල්පාකාතෙ ලොකුයි?” මාටිං අයියා දැන් අහන්නේ හරස් ප්‍රශ්නය.
  “ඔව්, ඔව්.”  
“එතකොට දැන් ඔය උල්පාකාතෙ වැටුනොත් අපි මැරෙනවද?”  
දැන්නම් එකම හත්වලාමකි.
 “ඔව්, අපිවත් මැරිලා යාවි.”
 “හරි, හරි ඔයා ඔය එක එක එව්වා කියන්නෙ නැතිව කතාව කියන්නකො.” මාටිං අයියා කියයි. මැරෙන කතා වලට මාටිං අයියා කැමති නැත. 
අන්නක්කට දැන් කතාව මතක නැත. තනිකරම කුස්කුටාය.
“ඔයා ඔය කියන තරම් ඩයිනෝසරයි ලොකුද?” 
  “ඔව්,ඔව් මහ විසාලයි.”
“හරි ශක්තිමත්ද උන්?”
  “නැතුව. නැතුව.”

“එහෙනම් උන් මැරුණෙ?”
  “එහෙම තමයි.උල්කාපාත වැටුනනෙ.”
“ඉතින් අපිට උන්ව පේන්න නෑනෙ?”

“ඉන්නකො ෆිල්ම් එකක් තියනවා. අන්නක්කාගේ සූජානම මාටිං අයියාට ජුරාසික් පාක් පෙන්නීමටය.

දෙන්නාම ලැප්පොට් එක ඉස්සරහ එරමිණියා ගොතාගෙන ජුරාසික් පාක් බලන්න පටන් ගනී.

ඕන්න ටික වෙලාවකින් ජුරාසික් උද්‍යානයේ කරක් ගැසූ ටී රෙක්ස් ඩයිනෝසරයෙකු කොහෙදෝ පදුරක සිට කඩා පනී. “ඔය ඉන්නෙ! ඔය ඉන්නෙ!  ඩයිනෝසරයො.” මාටිං අයියාට ඩයිනෝසරයින් පෙන්නීමේ සතුටින් ඔද වැඩුනු අන්නක්කා කෑගසයි.  
මාටිං අයියා හොදට ඇස් ඇරගෙන ලැප්ටොප් එකේ තිරයට ලං වී ඩයිනෝසරයා දෙස බලයි. “ඒ වුනාට උන් පුංචිනෙ. ඔයා කිව්වෙ උං බිල්ඩිම විතර ලොකුයි කියලා.කෝ නෑනෙ.” මාටිං අයියා සිය පීරිසි ඇස් කරකවමින් කියන්නේය. 
  මාටියාට ජුරාසික් පාක් පෙන්නුවාට වඩා ඩයිනෝසරයෙක් කෑවා නම් හොදයි කියා ඔය වෙලාවට අන්නක්කාට සිතෙයි. “ඔය ඉතින් ලැප්පොට් එකේ නෙ. ඇත්තට උන් හෙන ලොකුයි.” ඇය කියයි.  
“ඔයා ඇත්තට ඩයිනෝසරයි දැකලා තියනවද?”  
අහ්...

අන්නක්කාගේ නොලැබුණු පිළිතුර ගැන මාටිං අයියාගේ අවධානය අඩුයි. ඔහු කෝපයෙන් වියරුව වාහනයක් හඹාගෙන යන ටී රෙක්ස් දෙස බලා සිටී.

“ඔය මහ විසාලයි විසාලයි කිව්වට ඩයිනෝසරයො පොඩියිනෙ.” ලැප්පොට් එකට එබීගෙන සිටි මාටිං අයියා අවසාන තීරණය ගනී.

“ඩයිනෝසරයො කියන්නෙ හරි පොඩි සත්තු ජාතියක්නෙ. මේ අන්නක්කගෙ බොරු!”